De Nierstichting deed in 2017 een oproep voor een meerdaagse wandeltocht naar Santiago de Compostela. Deze wandeltocht was voor mensen met een nierprobleem of een niertransplantatie. In datzelfde jaar had ik 10 jaar mijn nier, dus een mooie gelegenheid voor mij om een nieuwe uitdaging aan te gaan.
Ik wist niet wat ik van tevoren moest verwachten, “een pelgrimstocht lopen naar Santiago de Compostela". Je hoort en leest er het één en ander over; wandelen naar de volgende stad, niet weten waar je slaapt en of er nog plek is, slapen in stapelbedden en op grote slaapzalen waar je waarschijnlijk weinig nachtrust zult krijgen, leven vanuit je rugzak. En dit allemaal met een groep onbekende mensen.
In februari 2017 hadden we voor het eerst kennisgemaakt bij een bijeenkomst en later hadden we een paar keer samen gewandeld. Maar dat was het dan, de rest van de voorbereidingen deed jezelf. En in september datzelfde jaar was het dan zover ik ging met nog 6 andere nierpatiënten een gedeelte van de Portugese route lopen. De ‘Camino Portuqués’.
Wat een geweldig avontuur was dat!
Wat was dit een geweldige ervaring! Ik denk er met veel plezier en trots op terug. De prachtige natuur, de wind die door me haren waaide, de zon die mijn gezicht opwarmde, de fysieke inspanning met een volle rugzak op mijn rug en aan het eind van de dag de vermoeide voeten. De gezellige mede-camino's die je tijdens de vele kilometers ontmoet en natuurlijk mijn camino familie, de groep waarmee ik liep.
De camino familie waarmee ik tijdens de tocht alles mee deelde: je staat samen op, je eet samen en aan het eind van de dag slaap je samen in een slaapzaal. Daarnaast kregen we elke morgen een vraagstelling van Harry, “onze reisleider”, over het leven, je doelen en jezelf. Dit bespraken we dan ‘s avonds met elkaar, zo leer je jezelf en de anderen steeds beter kennen.
En ja, bij deze ervaring horen ook de krakende stapelbedden, grote slaapzalen met snurkende mensen en weinig nachtrust. En niet te vergeten het niet altijd lekkere eten, zoals slappe patat en hele zoute salade, maar deze was goed weg te spoelen met een lekkere witte wijn.
“Wat heb jij aan?” “Ga je daarop lopen?” “Zijn het schoenen of sokken?”
Tijdens deze tocht werd ik meerdere keren per dag aangesproken of nagekeken over mijn fivefinger. Minimalistische schoenen waarmee ik deze tocht liep, ze gaven me het gevoel dat ik op blote voeten liep of zoals ik vaak zeg op sokken loop. Naast dat het gewoon lekker loopt worden je voeten en spieren sterker, je gaat van een haklanding naar een midden/voor voets landing.
“Loopt dat lekker?” “Krijg je geen pijn in je voeten?”
Nou ze liepen heerlijk, ik was achteraf blij dat ik deze keuze gemaakt had en niet mijn zware stampers toch voor de zekerheid had meegenomen, want dan zouden ze voor niets in mijn tas hebben gezeten en dat zijn onnodige kilo’s. Het loopt veel lichter dan de gangbare berg/wandelschoenen die je voornamelijk ziet. Ze zijn soepel en bewegen echt met je voet mee. Als we moesten klimmen liep ik echt op mijn tenen, en niet platvoets zoals de meesten.
Wel voelde ik mijn voeten branden na een lange dag op kleine rotsachtige steentjes. En ik was blij als ik mijn fivefingers uit kon doen en de voeten omhoog konden. Dit duurde ook maar een uurtje ofzo en daarna voelde het weer gewoon. Het voelde alsof ik een hele goede voetmassage had gehad! Maar wie had er nou geen moeie of pijnlijke voeten na een dag wandelen?
De paar keer dat het wat had geregend en dat er plassen lagen, had ik wel natte voeten. Maar daar had ik weinig last van, doordat ik door bleef lopen werden mijn voeten warm. Ik gebruik alle spiertjes en pezen in mijn voeten dus zolang je blijft lopen had ik altijd hele warme voeten. En mocht het heel veel hebben geregend, wat gelukkig niet het geval was, kon ik altijd in de pauzes mijn voeten drogen en mijn teensokken wisselen.
Zoveel jaar later geniet ik nog steeds van deze fantastische ervaring. Het gevoel dat je hoofd leeg is en alleen maar hoeft te wandelen en te genieten van de medemens en de prachtige natuur. Het minimale wat je onderweg maar nodig hebt om toch te kunnen genieten en te leven. De vrijheid zonder verplichtingen.
Filmpje dag 1
filmpje dag 4 en gelijk een interview met Floranke of hier: Camino Portuques
