Leuk dat jullie onze website hebben gevonden!
Wij zijn Floranke en Gideon, en sinds we elkaar in Australie hebben ontmoet reizen we samen verder door het leven.
Waarom deze website?
Naast dat we natuurlijk video/ vlogs op YouTube maken. Op Facebook en Instagram reisverslagen en foto’s delen. Gebeurd er onderweg nog veel meer en dat delen we hier. Dus lees gezellig mee.
Floranke
In die tijd hoorde ik van The World Transplant Games en dat leek me een super leuke uitdaging. Via een atletiekclub begon ik met de onderdelen hoog- en verspringen, maar door de jaren heen kwamen daar ook speerwerpen en 100 meter sprint bij. Na meerdere keren deelgenomen te hebben aan de WTG (2009, 2011, 2013) en ik succesvol thuis kwam met medailles, ging het in 2013 minder goed en kon ik lange tijd niet sporten.
Twee jaar later ben ik begonnen met hardlopen omdat mijn conditie en kracht weer helemaal weg waren. Het hardlopen voelde goed en ik kreeg er meer energie van.
In 2017 had ik mijn nier 10 jaar! En werd ik uitgedaagd om een meerdaagse wandeltocht te gaan lopen naar Santiago de Compostella (Spanje). Samen met 5 andere nierpatiënten liep ik in september 2017 van Tui (Portugal) naar Santiago de Compostella en van Cee naar Finisterre in 10 dagen. Het was een geweldige ervaring!
In 2019 had ik mijn nier 12,5 jaar en was het tijd voor weer een mooie uitdaging, 1000km lopen in 1 jaar. En dat is me gelukt! Mijn eerste vierdaagse liep ik ook in dit jaar, de 4daagse van Girona in Spanje, ook een geweldige ervaring.
In november 2020 werd er vulvakanker ontdekt, en na een operatie en na een schildwachtklieren onderzoek in januari 2021, was ik weer schoon.
Door het gebruik van mijn medicijnen hebben we 100x meer kans op kanker dan iemand die niet deze medicijnen neemt.
Hoagy
Hoagy is een kruising Sheltie – Eurasier en geboren in 2011.
Een Shetland Sheepdog ook wel Sheltie genoemd gekruist met een Eurasier dat is een keesachtige hond die ook van oorsprong gekruist is met een wolfachtige hond.
Hoagy is een echte levensgenieter, hij reist graag met ons mee, geniet van de uitstapjes en de wandelingen.
Onderweg krijgt hij van iedereen aandacht en complimenten.
Het reizend leven bevalt hem goed.
Maar we merken ook dat hij oud word, dus kunnen we minder ver lopen of minder vaak een uitje plannen. Dat is waar we nu rekening mee moeten houden, het belangrijkste is dat hij mee kan.
Gideon
Mijn verhaal gaat terug naar januari 2003, door nog onbekende oorzaak kwam ik op de eerste hulp terecht. Na wat onderzoeken werd ik vriendelijk verzocht om niet meer te lopen in verband met mijn torenhoge bloeddruk. Binnen 24 uur en vele onderzoeken verder werd het al snel duidelijk dat mijn nieren waren verschrompelt tot kleine walnoten.
Een lange onzekere periode brak voor een 19 jarige aan, die niet meer onbezongen door het leven kon gaan maar zich moest houden aan strikte regels, en ik kan je vertellen daar had ik echt heel veel moeite mee. Na ander half jaar van onzekerheid, dialyse, bezoekjes aan het ziekenhuis kon dan uiteindelijk groen
licht worden gegeven om een nier te mogen ontvangen van mijn moeder. Het was een geschenk uit de hemel, ik zou weer een normaal leven krijgen. En binnen 7 dagen na een ingrijpende operatie stond ik weer met beide benen buiten en kon ik langzaam weer mijn leven oppakken.
Ik kan jullie verzekeren dat de eerste periode na mijn levensverandere operatie niet over rozen ging. De medicatie die ik kreeg had een behoorlijke inpackt op mijn lichaam en dat was frustrerend. i.v.m. medicatie werdt al snel vastgesteld dat ik neurophatie opliep. Iedere stap die ik zetten leek wel of ik op een speldenkussen liep. Gelukkig kon ik door het veranderen van de mediacatie dit verhelpen en ging het leven daarna steeds beter.
Ik begon weer met sporten, maar omdat voetbal niet meer mocht, dit is namelijk een contact sport leek mijn tweede liefde in de maak. Ik besloot te gaan wielrennen. Maar dat is nog niet zo makkelijk als je weet waar ik vandaan kwam. De eerste twee jaar waren echt afzien en er werd zelf tegen me gezegd ”als je volgend jaar niet er op vooruit ga lijkt het ons beter dat je stop en iets anders gaat doen”.
Die winter van 2005 nam ik het heft in handen en trainde ik iedere dag ik verloor 10 kg aan lichaamsgewicht maar kreeg er heel wat spiern voor terug. Twee jaar later stond ik daar met mijn racefiets in Bangkok Thailand en deed ik mee aan de World Transplant Games en pakte ik een bronzen medaille op de wegrace. De jaren 2008, 2009 waren nog veel beter en won ik meerdere medailles op de tijdrit als in de wegrace.
Maar in 2009 sloeg het noodlot toe. Mijn nier die ik had mogen onvangen van mijn moeder stootte af en ik kon weer van voor af aan beginnen. Weer aan de dialyse, weer een vochtbeperking, bezoekjes aan het ziekenhuis en wachten totdat iemand mij een nier zou schenken. Dit hele proces nam weer anderhalf
jaar in beslag totdat ik een telefoontje vanuit het ziekenhuis met de vraag ”Wil jij een nier ontvangen”.
Nu vele jaren later gaat het nog steeds goed en geniet ik volop van het leven samen met Floranke en mijn trouwe viervoeter Hoagy.