Op een bepaald moment in het leven krijgen je zussen en vriendinnen om je heen allemaal kinderen. Maar hoe is het als je zelf geen kinderen kan krijgen?
Toen ik, Floranke ziek werd, werd er tegen me gezegd dat ze nooit kinderen zou kunnen krijgen. Opdat moment was ik daar nog niet mee bezig dus deed het me niet zo veel. En daarnaast was ik bezig om te overleven, wat opdat moment belangrijker was. Maar toen ik eenmaal getransplanteerd werd en een "gewoon" leven begon te leiden, kregen langzaam om me heen vriendinnen en zussen wel kinderen..
Een paar jaar na mijn niertransplantatie gaf mijn nefroloog aan dat als we een kinderwens hadden, we een traject in mochten. Dit hebben we samen dan ook gedaan. Na meerdere gesprekken en onderzoeken hebben we er uiteindelijk voor gekozen om er niet mee verder te gaan.
Omdat wij voor ons kind nooit de ouders zouden kunnen zijn die we willen zijn.
Voordat we überhaupt zwanger mochten worden moest ik eerst andere medicijnen krijgen en daar een half jaar stabiel op zijn. Omdat de medicijnen die ik nu slik ervoor zorgen dat een embryo/foetus niet ontwikkeld of niet levensvatbaar is. Maar aan de andere kant zorgen andere medicijnen ervoor dat mijn nier kan worden afgestoten. Zwanger worden zou al lastig worden, maar zwanger zijn ook omdat mijn nier aan de voorkant van mijn buik ligt, dat brengt nog eens extra risico's met zich mee.
Maar de medische zorg is tegenwoordig zo goed, stel het gaat wel allemaal goed.. wat voor toekomst geven we dan ons kindje?
Als we op een dag weer aan de dialyse moeten of meerdere keren in de week in het ziekenhuis moeten blijven, en stel dit overkomt ons tegelijker tijd, hoe gaan we dan voor ons kind zorgen? Uiteraard stonden mijn zussen open om te helpen maar hoe zit dat in de praktijk en is dat wat we willen? Een ander gegeven is dat we naast onze nierziekte veel verschillende andere klachten en ziektes bij krijgen, waardoor onze levensverwachting een stuk korter zal zijn als verwacht.
Uiteindelijk voelde het als een egoïstische keuze om dan toch een kind op de wereld te zetten.
Maar voor vele is het niet te begrijpen, wat het betekent als je geen kinderen kunt krijgen. Er word niet over nagedacht wat het met je doet of wat het voor je betekent. Je krijgt dan ook vaak opmerkingen "je bent nog jong" of "wacht maar tot jij kinderen krijgt" of als er een kind huilt en alle moeders er op af duiken en ik rustig blijf zitten, maar later een opmerking krijg van "eng he.. kinderen".
Het zou fijn zijn als er wat meer besef is dat sommige opmerkingen pijnlijk of bot kunnen zijn. Want wat als je op je 20ste te horen hebt gekregen dat je geen kinderen kan krijgen en dat je daar mee hebt leren leven en je leven nu zo hebt ingevuld dat je helemaal gelukkig bent zonder kinderen. Wil niet zeggen dat je niet om kinderen geeft of niet zelf kinderen had willen hebben als je een `gewoon´ leven zou hebben gehad. Maar dat je nu een gepaste afstand houd op sommige momenten, puur om jezelf te beschermen. Wat meer begrip op sommige momenten zou fijn zijn!
Gelukkig hebben we vele neefjes en nichtjes waar we gek op zijn en waar we enorm van kunnen genieten! En natuurlijk hebben we ons hondenkind Hoagy die al onze aandacht en liefde krijgt.
Hieronder nog een paar uitspraken waar vrouwen zonder kinderen tot vervelens toe moeten aanhoren. die goedbedoelde opmerkingen.
- “Je zult pas begrijpen wat je mist als je zelf kinderen hebt.”
- “Je zou een leuke moeder zijn.”
- “Je gaat zoveel prachtige momenten missen.”
- "ik ben aan het opruimen, wil jij alvast wat kinderspullen voor als jij kinderen krijgt?"
- " Wacht maar tot die eierstokken beginnen te rammelen"
- "Oh heerlijk, wil je mijn kinderen een poosje lenen?
