Iedereen kent wel de Olympische Spelen en de Paralympics. De World Transplant Games (WTG) zijn eigenlijk de olympische spelen voor getransplanteerden. De deelnemers zijn sporters die een nier-, hart-, lever-, long, nier/pancreas- of een beenmerg transplantatie hebben ondergaan.
De wereldspelen hebben tot doel mensen overal ter wereld te stimuleren om donor te worden. Daarnaast laten de spelen zien dat mensen na een transplantatie weer topsportprestaties kunnen leveren. Zeker ook zijn deze spelen opgericht om mensen die nog op de wachtlijst staan een hart onder de riem te steken.
Tijdens onze reis naar de WTG 2009 aan de Gold Coast in Australië hebben wij elkaar ontmoet. We zaten beide in het Nederlandse team, maar beoefende een andere sport. Gideon deed mee aan wielrennen en Floranke aan atletiek, zo hadden we beide een andere voorbereiding maar reisde samen als een team. De vonk vloog toen niet over, want we waren immers druk aan het voorbereiden voor onze wedstrijden, maar dit was wel een begin van iets moois.
We hebben meerdere keren deelgenomen aan de WTG. Gideon's eerste keer was in 2007 in Thailand en daarna in 2009 in Australië. Na zijn tweede niertransplantatie deed hij voor de derde en laatste keer mee in Zuid Afrika, 2013. Floranke deed voor het eerst mee in 2009, en omdat haar medailles kansen hoog waren, werd ze dat jaar de vlaggendraagster van het Nederlandse team tijdens de openingsceremonie. En toen Gideon in 2011 weer aan de dialyse was deed Floranke mee in Zweden, en reisden we voor het eerst in onze zelfgebouwde camper naar Zweden, vol met dialysevloeistoffen en het dialyse apparaat. Ook voor Floranke was 2013 haar laatste keer. En alle keren dat we meededen kwamen we succesvol thuis met meerdere medailles.
Maar door de jaren heen merkte we dat ons lichaam langzaam achteruit ging en moesten we elke keer een stapje terug doen. En een stapje terug doen voelt als een teleurstelling, een grote tegenvaller en als achteruitgang. En daar hebben we het soms moeilijk mee gehad, om te accepteren en om het te verwerken. Dit is voor omstanders soms moeilijk te begrijpen wat je lichaam met je doet, ook al zie je van de buitenkant niets.
Voor ons betekende dat we minder fanatiek gingen sporten en deden wat we nog wel konden. Gideon ging naar de sportschool om zijn kracht en conditie te behouden, op de spinningbike en de fitnessapparaten, terwijl Floranke liever een pilates- of yoga lesje deed of ging wandelen. Maar ook dat werd langzaam minder..
Tegenwoordig sporten we niet meer, maar proberen we toch regelmatig te bewegen door een stukje te lopen of op de crosstrainer te staan bij ons thuis. En als we onderweg zijn, zoeken we regelmatig naar een mooie hike of een mooie plaats waar we dan een stukje kunnen wandelen en uiteraard doen we dit samen met onze hond Hoagy.
En door onze hond Hoagy zijn we verplicht om elke dag een stukje te wandelen, wat ons ook helpt om dan ook elke dag te gaan. Zelfs als het regent en/of koud is moeten we naar buiten, maar eerlijk is eerlijk: bij regen zijn de wandelingen erg kort, want zelfs Hoagy houdt er niet van om nat te worden.
In deze link een paar Happy Snaps van de World Transplant Games 2009 in Australie https://youtube/rXUept4AD9c
